Wil jij jouw levensverhaal schrijven, maar twijfel je of je dat wil uitbesteden? Je kan er ook gewoon voor kiezen om zelf aan de slag te gaan. Op de website van Remember me when I am gone vind je een handig Word-document met vragen, dat...
Lies. De vierde uit een katholiek gezin met negen kinderen. Na een traditionele, Roomse opvoeding leek zij de enige voor wie het geloof nog echt betekenis had. Het gaf haar houvast en vertrouwen en was verweven met haar leven. Elke dag bidden, wekelijks op zondag...
Negentig jaar leven, betekent ook negentig jaar foto’s. Dit is slechts een klein deel van de vele meters fotoboeken die Hans in de loop der jaren samenstelde. Al die foto's: keurig afgedrukt en ingeplakt. En gelukkig staan al die boeken ook nog in chronologische volgorde...
Als ik er ‘s ochtends langsfiets staat deze Ginkgo zo prachtig in de zon. Dat is elke dag weer genieten. Volgens mij is het de enige boom die zulke mooie, heldergele bladeren heeft in de herfst. En dat terwijl het eigenlijk stiekem een naaldboom is. Echt! De...
Wat ooit begon als het optekenen van Hans' (90) verhalen als coassistent, krijgt nu een vervolg. We gaan zijn hele levensverhaal schrijven. Dus spreken we nu elke week af en zit Hans vervolgens heerlijk in de tuin te vertellen over alles wat hij heeft meegemaakt....
Opeens was je daar. Mijn dochter! Daar lag je, op mijn borst. Een klein, perfect wezentje waarmee ik al een aantal weken lekker kon spelen in mijn buik. Jij duwde met je voet, ik duwde terug. Steeds weer… Echt contact. En nu kon ik je...
Als er bij je partner of ouder dementie is geconstateerd, staat je wereld op z’n kop. Want hoe je het ook wendt of keert, je weet dat alle herinneringen zullen vervagen. Dat er steeds minder is om over te praten. Door herinneringen en foto’s te...
“Papa stak regelmatig bij rood licht de straat over. Als hij daarop werd aangesproken door een agent, antwoordde hij: “Ach, ik ben maar een oud mens. Ik weet het ook niet meer zo goed allemaal.” En dan kwam hij er weer mee weg. Inwendig had...
M’n moeder was bevriend met een jongetje wiens vader koster was in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Soms speelden ze samen na school boogiewoogie op het orgel in de kerk. Niet de bedoeling, maar daardoor des te leuker. JEK...
Het was winter. Opa en oma liepen achter elkaar over de smal stoepje, toen er een brommer met twee jongens langsreed. ‘Cor! Je haar!’, riep opa verschrikt. Want mét de bontmuts die de jongens van oma’s hoofd trokken, was ook haar pruik verdwenen…...