Lies. De vierde uit een katholiek gezin met negen kinderen. Na een traditionele, Roomse opvoeding leek zij de enige voor wie het geloof nog echt betekenis had. Het gaf haar houvast en vertrouwen en was verweven met haar leven. Elke dag bidden, wekelijks op zondag...
Hans' levensverhaal is klaar. Het verhaal dat begint met zijn geboorte in 1930 en de volgende 90 jaar van zijn leven bestrijkt. Maar wat vindt hij eigenlijk zelf van zijn boek? Hans' levensverhaal: 90 jaar geschiedenis Er valt heel wat te vertellen als je al negen decennia...
Opeens was je daar. Mijn dochter! Daar lag je, op mijn borst. Een klein, perfect wezentje waarmee ik al een aantal weken lekker kon spelen in mijn buik. Jij duwde met je voet, ik duwde terug. Steeds weer… Echt contact. En nu kon ik je...
Als er bij je partner of ouder dementie is geconstateerd, staat je wereld op z’n kop. Want hoe je het ook wendt of keert, je weet dat alle herinneringen zullen vervagen. Dat er steeds minder is om over te praten. Door herinneringen en foto’s te...
“Papa stak regelmatig bij rood licht de straat over. Als hij daarop werd aangesproken door een agent, antwoordde hij: “Ach, ik ben maar een oud mens. Ik weet het ook niet meer zo goed allemaal.” En dan kwam hij er weer mee weg. Inwendig had...
M’n moeder was bevriend met een jongetje wiens vader koster was in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Soms speelden ze samen na school boogiewoogie op het orgel in de kerk. Niet de bedoeling, maar daardoor des te leuker. JEK...
Het was winter. Opa en oma liepen achter elkaar over de smal stoepje, toen er een brommer met twee jongens langsreed. ‘Cor! Je haar!’, riep opa verschrikt. Want mét de bontmuts die de jongens van oma’s hoofd trokken, was ook haar pruik verdwenen…...
‘Nee! Ik kan het niet! Ik ga het nooit leren!’ Moedeloos duikt m’n zevenjarige dochter op haar buik tussen de dekens. Een blonde krullenwaaier rond haar hoofd. Ze maakt zich heel klein. De wanhoop straalt van haar af. Praten heeft geen enkele zin. Ze heeft...
Daar lag ze: mijn moeder. Broodmager en bleek. Haar ogen gesloten. Leunend tegen de witte kussens van het ziekenhuisbed. Toen ik die middag thuis kwam, stond m’n vader me met bloeddoorlopen ogen op te wachten. ‘Het is weer mis.’ Meer woorden waren er niet nodig....
Het eerste wat me te binnen schiet als ik aan Joost denk? Zijn hoofd. Hij was een rustige verschijning met een intense blik. Een blik waarin je kon zien dat hij contact maakte met de binnenwereld. Hij was een markant mens. Niet iemand die met...