Dochter

Opeens was je daar. Mijn dochter! Daar lag je, op mijn borst. Een klein, perfect wezentje waarmee ik al een aantal weken lekker kon spelen in mijn buik. Jij duwde met je voet, ik duwde terug. Steeds weer… Echt contact. En nu kon ik je ineens zien. Ruiken. Voelen. Horen.

Opeens was je daar. En had ik het gevoel alsof je er altijd al was geweest. Een gevoel van herkenning. Van vertrouwdheid. Alsof we elkaar al jaren kenden. Dat dat niet zo was, bleek wel toen je in de daaropvolgende weken soms hard begon te huilen en ik bij god niet wist wat ik moest doen om je te troosten. Dan kon ik me soms zo wanhopig voelen: het enige wat ik wilde was dat jij blij was. Gelukkig.

Langzaamaan kon ik je gebruiksaanwijzing ontleden. Leerde ik steeds meer bij. Begreep ik beter hoe ik je kon helpen. Veel was er niet nodig. Aandacht vooral. Want wat was je lief. Gezellig. Vrolijk. Eigen. Met je eigen karaktertrekken. Ook de mindere. De eerste keer dat ik daarmee werd geconfronteerd was ik wel even in shock. Lekker naïef. Maar gelukkig: je bent ook maar een mens.

Nog altijd zit jij – mijn inmiddels grote dochter – stevig ingebed in mijn hart. De liefde blijft eindeloos. De trots en bewondering zijn groot. Bewondering voor je doorzettingsvermogen. Je empathie. Je heerlijke gevoel voor humor. Je ongelooflijke nieuwsgierigheid en leergierigheid. Je hoofd vol feitjes, weetjes en herinneringen. Je open houding naar nieuwe mensen en situaties, waardoor je vol enthousiasme en (zelf)vertrouwen nieuwe wegen bewandelt. Mijn dochter.

Ik hou van je!