Echt

Hoe vaak voer jij een diepgaand gesprek met je broer of zus? Ik eigenlijk bijna nooit. In alle hectiek schiet dat er vaak bij in. Werk, huishouden, gezin… Soms gebeurt het toch. Meestal totaal onverwacht. Dat zijn van die momenten dat je ineens echt contact hebt. En dan kom je ineens dingen van elkaar te weten, die je totaal niet wist.

Ik had zo’n moment toen ik een herinneringsboek ging samenstellen. Over onze vader, die een aantal jaar geleden is overleden. Een boek waarin familie, vrienden en kennissen hun herinneringen en anekdotes delen. Hun beeld van Jan. Daarin kon mijn broer natuurlijk niet ontbreken.

Ik was nieuwsgierig welke herinneringen hij had. Bovendien was ik benieuwd wat hij van alle vertelde verhalen zou vinden. Want het moest ook voor hem goed voelen. Kloppen. Het was tenslotte ook zijn vader. Dus: toen alle informatie voor het boek op hoofdlijnen klaar was, reed ik naar ‘m toe. Alleen.

Daar zaten we dan. Naast elkaar op de bank. De laptop opengeklapt voor ons. Mijn broer was de allereerste persoon die de teksten van dit herinneringsboek las. Zó spannend!
Stuk voor stuk hebben we alle artikelen doorgenomen. Foto’s bekeken. Hij kwam met aanvullingen. Een andere blik op de geschiedenis. Het was mega intensief. Zes uur lang hebben we onafgebroken zitten praten…

Maar wat was dat bijzonder! Het was een diepgaand gesprek, dat alle kanten opging. Samen neem je een heel mensenleven door. En daarmee ook een groot deel van je eigen leven. Bepaald geen dagelijkse kost. Alles kwam ter sprake. Onze gevoelens voor onze vader. Onze gevoelens bij bepaalde situaties. Eerlijk. Open. Oprecht. Warm. Soms lachwekkend. Soms vol verbijstering. Soms emotioneel. Zelfs mijn grote, stoere broer pinkte een traantje weg na het lezen van één van de verhalen. Dat was misschien wel het mooiste compliment dat ik kon krijgen.

We hebben wat gewonnen met dit boek. We hebben niet alleen een tastbaar herinneringsboek. We hebben écht met elkaar gepraat. Wezenlijk contact gemaakt. En dat is me minstens net zo dierbaar.