Riet - Voortleven herinneringsboeken
22242
post-template-default,single,single-post,postid-22242,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,select-child-theme-ver-1.0.0,select-theme-ver-3.7,wpb-js-composer js-comp-ver-5.0.1,vc_responsive

Riet

Van mij geen slecht woord over schoonmoeders. Riet was namelijk één van de meest fijne en hartelijke mensen die ik ken. Ik voelde me altijd zo welkom bij haar. Het was als het spreekwoordelijke warme bad. Meteen vanaf de allereerste keer dat ik daar kwam. Ze zorgde voor wat lekkers bij de koffie, kookte uitgebreid… Maar het fijnste was die oprechte aandacht die ze me gaf. De interesse die ze in me had. Uren konden we zitten kletsen: heerlijk!

Tuin

De enorme tuin was haar paradepaardje. Door haar enthousiasme, een plantenkennis die na vele jaren indrukwekkend te noemen was en een grote mate van perfectionisme, keek je in die tuin je ogen uit. In elk seizoen. Hoeveel uren heeft ze daar tussen al die planten, struiken en bomen doorgebracht? Met snoeien en planten verplaatsen, zodat het plaatje nog beter paste. En vooral ook: met de strijd tegen het onkruid, die ze keer op keer aanging. Ze ontzegde zichzelf er regelmatig dingen voor. Bleef thuis ‘want de tuin..’, maar genoot er ook enorm van. ‘Oma Tuin’ was voor haar een eretitel.

Schrobben

Riet gunde zichzelf weinig tijd. Zorgen voor anderen stond centraal in haar leven en de tijd die restte zat bomvol. Want niet alleen in de tuin legde ze de lat hoog. Ook het grote huis moest altijd schoon en pico bello in orde zijn. En dat ging nog volgens de oude standaard. Dus werden de vloeren met regelmaat geschrobd, waren de ramen altijd schoon, werden zilver en koper jaarlijks gepoetst en antieke meubels in de boenwas gezet en uitgewreven tot ze blonken.

Quilten

Pas als al het werk was gedaan, kon ze ’s rustig gaan zitten. En rustig zitten, betekent niet meteen stil zitten. Want als er maar een gaatje was, werd het quiltwerk erbij gepakt. Eindeloze hoeveelheden lapjes, in nauwkeurig geselecteerde kleurcombinaties, werden met uiterste precisie aan elkaar genaaid. Met de hand! Wat een engelengeduld. Wandkleden, spreien, boxkleden of een klein blokje dat je op allerlei verschillende manieren kon bewegen… Het resultaat was keer op keer indrukwekkend.

Bang

Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar Riet was voor veel dingen heel bang. Dat was ze als klein meisje al, vertelde haar nicht eens. Bang voor alles wat fout kon gaan. Bang voor inbrekers. Bang dat ze iets niet goed had gedaan. Bang dat er iets met de kinderen zou gebeuren. Bang voor het onbekende. En toch was ze tegelijkertijd ontzettend stoer.

Stoer

Want ondanks haar angst voor de vliegreis en het grote onbekende, ging ze wel met Hans mee naar Kenia. Daar werkte hij na zijn pensioen een aantal weken per jaar als Rotary jeep doctor en zij assisteerde hem. Dagelijks reden ze met hun jeep de bush in, om ergens onder een boom, bij een hutje of school praktijk te houden en Masai te helpen. Er is een prachtig filmpje dat vanuit de auto is opgenomen. Hierop zie je en hoor je de kleine, tengere Riet roepen en met wat gerichte tikken op koeienbillen, die beesten van de stoffige, onverharde weg jagen. Dat Afrikaanse avontuur ging ze zes keer aan. Zes keer doodsangst, maar ze deed het wel. En genoot er vervolgens ook van. Dat heeft ze me wel geleerd: dat er achter je angst iets moois kan liggen.

4 Comments
  • Leyla

    oktober 12, 2017 at 1:56 pm Beantwoorden

    Wat geweldig dit!

  • Kristel Beerling

    oktober 13, 2017 at 7:21 am Beantwoorden

    Dank je wel voor het compliment Leyla!

  • Jaap Kramer

    oktober 13, 2017 at 3:35 pm Beantwoorden

    Mijn stoere, lieve mama! Je weet precies te verwoorden wie, en hóe ze was. Spijker op de kop! Maar ook; je raakt me zo dat ik een traan moet wegvegen…

    • Kristel Beerling

      oktober 16, 2017 at 8:14 am Beantwoorden

      Dank je wel Jaap! Wat een mooie vrouw. Fijn dat je haar zo herkent in dit stukje. Ladingen prachtige herinneringen in je hoofd en in je hart en nu ook een paar op papier…

Post a Comment