Lies

Lies. De vierde uit een katholiek gezin met negen kinderen. Na een traditionele, Roomse opvoeding leek zij de enige voor wie het geloof nog echt betekenis had. Het gaf haar houvast en vertrouwen en was verweven met haar leven. Elke dag bidden, wekelijks op zondag naar de mis, een aantal keer per jaar op retraite: het hoorde er voor haar gewoon bij. Ze ging ook met grote regelmaat op bezoek bij een aantal oude paters. En was dik veertig jaar als vrijwilliger actief in de kerk. Deed de was. Zette de kerkbanken in de boenwas en wreef ze uit. Poetste. Zorgde voor de bloemen. En was gastvrouw als de kerk open was voor bezoekers. Tot haar 91^ste deed ze dat. Toen vond ze het toch wel mooi geweest.

Bidden voor de hele familie

Dat ze vasthield aan de orthodoxe uitgangspunten van haar geloof leidde soms wel tot discussies, maar stond een warme relatie met haar ‘afvallige’ familieleden zeker niet in de weg. ‘Lies bidt voor de hele familie’ werd er gekscherend gezegd: dat ontsloeg de anderen van hun plichten. Ze kon er zelf wel om lachen. En bad daadwerkelijk voor je, als zij dacht dat dat nodig was. Maar: hoe vroom ze ook was, ze kon als geen ander met twinkelende ogen en gekke stemmetjes pikante moppen vertellen.

Grinnikend op haar wolkje

Een val op haar 95^ste luidde het einde in. Wat zal ze op haar wolkje hebben zitten grinniken, dat ze al haar ongelovige familieleden tijdens haar uitvaart anderhalf uur lang aan de kerkbanken wist te kluisteren. En na afloop heeft ze vast hardop gelachen. De klompen die haar neef keurig in het kerkportaal had achtergelaten, bleken na de dienst spoorloos te zijn verdwenen. Hij moest op kousenvoeten naar huis.