Moeder

Daar lag ze: mijn moeder. Broodmager en bleek. Haar ogen gesloten. Leunend tegen de witte kussens van het ziekenhuisbed. Toen ik die middag thuis kwam, stond m’n vader me met bloeddoorlopen ogen op te wachten. ‘Het is weer mis.’ Meer woorden waren er niet nodig. Het enige dat ik wilde, was zo snel mogelijk naar haar toe. Ik wilde haar zien. Bij haar zijn.

Ze hoorde me toen in binnen kwam. Opende haar ogen. IJskoud en fel keek ze me aan. ‘Het was niet de bedoeling dat ik je nog zou zien’, klonk het bitter uit haar mond.

Wat een voltreffer. M’n borstkas trok zich samen. Wat voelde ik me klein. Nietszeggend. Ontoereikend. Alles wat ik wilde, was dat zij gelukkig was. Dat ik haar gelukkig maakte. Dat ze blij was met mij. Erkenning. Maar het was nooit goed genoeg. Ik was nooit goed genoeg. En dat liet ze me duidelijk merken. Keer op keer. Duidelijker dan dit kon ze niet zijn. Ze leek er bijna genoegen in te scheppen.

Aan de buitenkant bleef ik onbewogen. Zoals altijd als het slecht met haar ging. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar. Moest haar opbeuren. Vrolijk maken. Met oppervlakkig, positief gebabbel camoufleerde ik m’n pijn. Duwde het weg. Negeerde het. Want als ik maar genoeg m’n best zou doen, dan zou ze toch wel willen blijven leven? Van me houden?

Wat later overhandigde de verpleging ons een gele plastic tas. Geel met rode letters. Geen idee van welke winkel, maar het beeld staat in mijn geheugen gegrift. De inhoud: een kapotte, bebloede, lichtblauwe, badstof pyjama. Het tastbare bewijs van wat was gebeurd. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis belandde die zak resoluut in de afvalbak.

Van die pyjama konden we gemakkelijk afstand doen. Maar de herinnering blijft. Pas nu, ruim dertig jaar na dato en bijna tien jaar nadat mijn moeder overleed, begin ik eindelijk te beseffen en ook echt te voelen dat zij niet anders kon. Dat ze ziek was. Dat het niet aan mij lag. Eindelijk lukt het me haar en mezelf in een ander perspectief te zien. En het verleden te accepteren voor wat het was.