Opa

Ik kan hem nog uittekenen, zoals hij daar zat. Op het puntje van zijn stoel. Voor hem stalden zijn kleindochters hun speelgoed en knutselspullen op de salontafel uit. En zoals altijd als zij om hem heen scharrelden, lag zijn volledige aandacht bij hen. Ze waren zijn kostbaarste bezit, die twee meiden… Z’n kale hoofd, de diepe rimpels in zijn gezicht, z’n steeds magerder wordende lijf. Het leek allemaal in het niets te verdwijnen als je zijn stralende blik zag.

Tot in de puntjes bereidde hij hun komst voor. Dagen voor het bezoek kreeg ik standaard een telefoontje: ‘Wat willen jullie eten?’ Hij had het er druk mee. Maakte lijstjes met wat hij allemaal in huis moest halen en werkte die keurig af. Om vervolgens nog meerdere keren in de auto te springen om die allerlaatste boodschap in huis te halen. Je zou eens mis kunnen grijpen…

Kosten nog moeite werden bespaard om ze in de watten te leggen. Slagroomsoesjes, tumtum, mini Kitkat, dropjes, lollies, bakjes aardbeien als de sneeuw naar beneden dwarrelde, nootjes, grillworst, slagroomijs met aardbeientova, Vienneta, chocolademousse. … De voorraadkast en koelkast waren standaard overvol. En dan toch altijd de opmerking: ‘Ik hoop maar dat ik genoeg in huis heb!’ Hij wilde zo graag dat ze het naar hun zin hadden. En dat hadden ze. Meer dan.

De meiden genoten. Van al het lekkers. Van die kist vol speelgoed die regelmatig met kleinigheidjes werd aangevuld. Maar vooral ook: van die oprechte aandacht. Van die bewondering. Van die onvoorwaardelijke liefde. Opa was altijd vol lof. Over wat ze deden, over wat ze konden…Overal stak hij de loftrompet over zijn bijzondere nageslacht. ‘Maar ja, dat kan ook niet anders: met zo’n opa’, liet hij daar steevast op volgen. Ze mochten alles. Opa werd nooit boos of sacherijnig. Opa genoot.