Het was winter. Opa en oma liepen achter elkaar over de smal stoepje, toen er een brommer met twee jongens langsreed. ‘Cor! Je haar!’, riep opa verschrikt. Want mét de bontmuts die de jongens van oma’s hoofd trokken, was ook haar pruik verdwenen…...
‘Nee! Ik kan het niet! Ik ga het nooit leren!’ Moedeloos duikt m’n zevenjarige dochter op haar buik tussen de dekens. Een blonde krullenwaaier rond haar hoofd. Ze maakt zich heel klein. De wanhoop straalt van haar af. Praten heeft geen enkele zin. Ze heeft...
Daar lag ze: mijn moeder. Broodmager en bleek. Haar ogen gesloten. Leunend tegen de witte kussens van het ziekenhuisbed. Toen ik die middag thuis kwam, stond m’n vader me met bloeddoorlopen ogen op te wachten. ‘Het is weer mis.’ Meer woorden waren er niet nodig....
Het eerste wat me te binnen schiet als ik aan Joost denk? Zijn hoofd. Hij was een rustige verschijning met een intense blik. Een blik waarin je kon zien dat hij contact maakte met de binnenwereld. Hij was een markant mens. Niet iemand die met...
‘Kun je ook een zakelijk herinneringsboek schrijven?’ Die vraag kreeg ik na de zomervakantie ineens gesteld. Gewoon, aan de telefoon. Door iemand die ik helemaal niet kende… Uuuh… ik had er eigenlijk nog nooit over nagedacht, maar: ‘Ja hoor: natuurlijk.’ Ideeën en verwachtingen Naast m’n werk bij...
Opa Van Deenen (Amsterdam, 1901 – 1984) had na zijn pensioen een vaste taak in het huishouden: aardappels schillen. Daarbij zat hij altijd in de achterkamer, voor de gaskachel. Zijn lange lichaam leek te groot voor de lage, gemakkelijke stoel waarin hij zat. Zijn bovenlijf...
Nadat ik in Groningen m’n doctoraalexamen geneeskunde had gehaald, moest ik coschappen lopen. Mijn keuze viel op Rotterdam, omdat je daar veel zelf mocht doen en voor alle ziekenhuizen werkte. Voor het coschap verloskunde moesten we eerst ervaring opdoen bij de nonnen in het Franciscus...
Vandaag is het mijn vaders verjaardag. Alleen: ik heb geen vader meer. Ik voel nog het vacuüm van die dag waarop ik definitief afscheid van hem moest nemen. Een gevoel van opluchting dat het geen enorme lijdensweg was geworden. Een intens verdriet en gemis. Nooit...
Bonma was mijn stoere oma. Als klein meisje klom ze tot de as van de molenwieken, om vandaar enthousiast naar beneden te zwaaien. Ze reed op de werkpaarden die werden gebruikt voor de brouwerij van haar ouders. Met de fiets van Steenbergen naar Mook, voor...
