Mijn vader stelde zijn lichaam ter beschikking
22596
post-template-default,single,single-post,postid-22596,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,select-child-theme-ver-1.0.0,select-theme-ver-3.7,wpb-js-composer js-comp-ver-5.0.1,vc_responsive
lichaam ter beschikking

Mijn vader stelde zijn lichaam ter beschikking

Na zijn overlijden stelde mijn vader zijn lichaam ter beschikking aan de medische wetenschap. Een prachtig gebaar, maar hoe is dat voor nabestaanden, als iemand van wie ze houden, besluit afstand te doen van zijn of haar lichaam? 

“Ik stel mijn lichaam ter beschikking”

Al jaren eerder had mijn vader me laten weten: “Als ik overlijd, dan stel ik mijn lichaam ter beschikking.” Hij had het allemaal al geregeld, maar vroeg toch: “Hoe kijk jij daar tegenaan?” Het overviel me, die vraag. Heel eerlijk gezegd wilde (en wil ik nog steeds) liever niet weten wat er met zo’n lichaam gebeurt. Maar toch: ik was eigenlijk vooral trots op zijn besluit. Ik vond het bewonderenswaardig en heb hem dat ook verteld. Zijn lichaam zou naar de medische faculteit in Nijmegen gaan, zodat studenten mede door zijn bijdrage arts konden worden. Prachtig toch?! Verder stond ik er niet echt bij stil wat het concreet inhield. Totdat hij ongeneeslijk ziek werd en zijn dood onvermijdelijk was.

Snel afscheid nemen

De grootste hobbels die ik als nabestaande ervaarde? Dat we maar weinig tijd hadden om afscheid te nemen, nadat hij was overleden. Het lichaam moet binnen 24 uur bij de medische faculteit zijn. Dat is echt heel snel. Gelukkig hebben we nog een avond, nacht en ochtend samen gehad. Was er nog een kans bij hem te zitten en hem een aai over z’n bol te geven.

(G)een kist

De andere hobbel: ze wilden zijn lichaam op een brancard, in zo’n zak afvoeren. Ik snap het wel: het is praktisch. Wat moeten ze bij zo’n faculteit met allemaal kisten? Maar dat voelde echt fout. Bijna alsof hij het slachtoffer van een misdrijf zou zijn. Gelukkig streken ze met hun hand over hun hart en mochten we mijn vader toch in een kist laten wegbrengen. Dat was echt fijn, omdat ook dat een stukje rouwverwerking was. Samen een laatste keer rondom de kist. De tekeningen en bloemen die zijn kleindochters erin legden. Samen de kist sluiten en naar buiten begeleiden. Het voelde respectvol. Waardevol. Echt als een afscheid.

Eigen ceremonie

Maar daarna was het wel heel onwerkelijk. Niemand om bij te rouwen en in principe ook geen ceremonie. We moesten de kaarten regelen, terwijl hij er al niet meer was. En een afscheidsborrel organiseren. Gelukkig had m’n vader namelijk zelf een alternatief bedacht voor zijn uitvaart: een borrel voor iedereen die hem na stond, in het café waar hij 21 jaar lang dagelijks een kop koffie had gedronken. En dat was vooral warm. Gezellig. Een middag vol herinneringen en verhalen. Als m’n vader erbij had kunnen zijn, had hij er enorm van genoten. Hij zou zich alleen wat ongemakkelijk hebben gevoeld over het feit dat hij in het middelpunt van de belangstelling stond. 😉

Monument ter nagedachtenis

Een graf of een plek om naar terug te gaan is er natuurlijk niet. Dat zal voor sommige mensen lastig zijn. Zelf mis ik dat niet echt: ik ga liever nog een keer terug naar zijn stad en dat café, dan dat ik een graf opzoek. En het Radboudumc heeft wel een alternatief: een monument ter nagedachtenis aan iedereen die zijn lichaam te beschikking heeft gesteld aan de medische wetenschap. Ze houden ook jaarlijks een herdenkingsplechtigheid voor de nabestaanden van de overledenen van het voorgaande jaar.

Dat moet ik nageven: alles werd keurig geregeld. Vol begrip. Door de uitvaartbegeleider en door de medische faculteit. Als nabestaanden ontvingen we ook een brief van het Radboudumc, waarin we werden op het monument en de herdenking en waarin we werden bedankt. Toen voelde ik me wel trots op de keuze die mijn vader had gemaakt.

Mooie herinneringen

Hoe ik er nu op terugkijk, op het feit dat m’n vader zijn lichaam ter beschikking heeft gesteld? Positief. We hebben onze eigen draai gegeven aan het afscheid. Aan het rouwproces. En dat was, net als tijdens de laatste maanden van zijn ziekte, intens en warm. Ik heb er mooie herinneringen aan en daar houd ik mij graag aan vast. Mocht jij ooit in een vergelijkbare situatie belanden, dat hoop ik vooral dat je dat op eenzelfde manier ervaart.

 

No Comments

Post a Comment