Verjaardag

Vandaag is het mijn vaders verjaardag. Alleen: ik heb geen vader meer. Ik voel nog het vacuüm van die dag waarop ik definitief afscheid van hem moest nemen. Een gevoel van opluchting dat het geen enorme lijdensweg was geworden. Een intens verdriet en gemis. Nooit meer bellen. Nooit meer langsgaan. Nooit meer een aai over z’n kale bol. Nooit meer zien, voelen, ruiken…

Natuurlijk was ik wel vaker met verlies geconfronteerd. Ik was erop voorbereid dat het pittig zou zijn. Maar achteraf bleek dat ik me er geen voorstelling van had kunnen maken. Pas na het overlijden van mij eigen vader besefte ik hóe heftig zoiets je aangrijpt. Het trok me emotioneel volledig leeg. Ik heb als een klein kind staan huilen.

We wisten dat hij ziek was. We wisten dat hij zou sterven. Hij had er vrede mee. Het was zijn eigen beslissing niet meer te behandelen, maar gewoon te genieten van die laatste maanden. ‘Het is mooi geweest!’ En dat meende hij. Een wijs besluit, waar we allemaal achter stonden. Geen lang ziekbed, geen verzorgingshuis… Gewoon lekker z’n eigen plan trekken en thuis blijven wonen. Tot het laatst toe. Prachtig!

Rationeel kon ik dat allemaal wel bevatten. Goedpraten. Ik kon me voorbereiden op het afscheid. Had me erbij neergelegd. Rationeel: inderdaad. Want toen het eenmaal zover was, kwam die rouw als een mokerslag binnen. Emoties laten zich niet in een rationeel kader persen. Bij mij niet in elk geval.

Inmiddels zijn we ruim vier jaar verder. Ik kan herinneringen aan hem ophalen en zijn foto bekijken zonder in tranen te raken. Ik kan aan hem terugdenken en oprecht blij zijn. Lachen om de rare streken die hij soms uithaalde. Maar af en toe steekt het verlies plotseling venijnig de kop op. Zeker met zijn verjaardag. Dan mis ik ‘m gewoon. Dus ga ik vandaag maar gewoon vieren. Een taart bakken. Stilstaan bij hem. En dankbaar zijn voor wat is geweest.