Tafelstress

‘Nee! Ik kan het niet! Ik ga het nooit leren!’ Moedeloos duikt m’n zevenjarige dochter op haar buik tussen de dekens. Een blonde krullenwaaier rond haar hoofd. Ze maakt zich heel klein. De wanhoop straalt van haar af. Praten heeft geen enkele zin. Ze heeft zichzelf er helemaal van overtuigd: dat tafeldiploma ga ik niet halen.

Nog twee weken school voordat de zomervakantie aanbreekt. Vóór die tijd moet dochter zich de tafels van drie en vier eigen maken. En de tafels tot en met vijf en van tien door elkaar beheersen. Die tafel van drie is een feestje. Hard stampen we met onze voeten rond de eetkamertafel, terwijl ik opdrachten roep en zij antwoordt. ‘Acht keer drie is?!’ ’24!’ De volgende dag heeft ze die tafel ‘in the pocket’. Maar dan slaat de onzekerheid toe. En zoals je een weigerachtige ezel met geen mogelijkheid vooruit krijgt, is dat met deze dame niet anders.

Ik snap helemaal niets van haar onzekerheid. Ze zuigt alle informatie altijd als een spons op en toch… Er lijkt een enorme blokkade in haar te zitten, waarop alle complimenten en positieve ervaringen afketsen. Hoewel ze zelf aangeeft met plezier haar tafel van drie te hebben geleerd, vormt de tafel van vier ineens een onneembare vesting. We laten het een week rusten en zien dan een kleine opening. Het is slechts een kwestie van een paar keer oefenen en ze weet alles feilloos te benoemen. Maar die tafels door elkaar… die opgave hangt als een zwaard van Damocles tussen haar en de vakantie. Nog vijf dagen…

’s Middags komt ze met een sip gezicht uit school. Als ik vraag hoe het ging, duikt ze met haar hoofd in een jas. ‘Och meis, het maakt toch niet uit’, begin ik. Ineens duikt er een heel ander snoetje tevoorschijn. Een voortandenloze brede lach met sprankelende ogen. ‘Grapje!! Ik heb de tafel van vier gehaald én alle tafels door elkaar!’ Het gele tafeldiploma wordt vol trots als bewijs uitgerold. De tafelstress is volledig van haar schouders gegleden. Laat die vakantie maar komen! Met weer een tikje meer zelfvertrouwen.